Jak na podjazd chaux bas. Jak się dobrze pociśnie to sporo radochy można mieć! Zasadniczo poprowadzony w lesie, na szczęście mamy tu dużą zmienność drzewostanu. Od połowy pojawia się trochę przestrzeni i widoków. Budowniczowie wykonali pomosty czy kamieniste przejazdy w miejscach podmokłych więc ścieżka może być wykorzystana też w mokrą pogodę. Nie mniej jednak ten odcinek to uwertura.

Jest po prostu śliczna, jedziemy odkrytym widokowo zboczem gdzie wije się ścieżka. Jest gdzie skoczyć, są poustawiane efektowne przeszkadzajki. Nawet trochę band. Końcówka jest spokojniejsza abyśmy mogli ochłonąć. Ale nie zdziwi mnie jak co niektórzy od razu tu skręcą na czerwony podjazd aby zaliczyć porcję dokładki.

Mamy tu bardzo zgrabne połączenie materiałów. Stal daje lekkość konstrukcji i formy ale jest też surowa i ascetyczna. Drewniany, troszkę techniką szkutniczą wykonany "kosmiczny" spodek łamie to wrażenie. Wejście, po bardzo ciasnej spirali schodów, to ukłon wobec tradycji, choć brak mijanek jednak uznałbym za wadę... pewnie parę ławeczek ku refleksji też by się zdało (choć rzadko się je na wieżach robi). Mamy więc tutaj twórcze inspiracje a widoki naprawdę zachęcają do odwiedzin.

Piękny widok na Sudety Wschodnie (przede wszystkim Masyw Śnieżnika) oraz Góry Bystrzyckie i Orlickie. Myślimy, że każdy, nawet najbardziej zaciekły zwolennik ścieżek przerwie tu jazdę i wlezie ku radości oczu i duszy.

Podczas jazdy możesz się upajać pięknym zapachem czystego, leśnego powietrza.

Punkt końcowy przy schronisku.